سینما توهمی است واحد از یک واقعیت ممتد
نوع رابطه ای که سینما با انسان امروز برقرار می کند هرگز نظیری در تاریخ نداشته است.تماشاگر سینما در«توهمی از یک واقعیت»غرق می شودو در یک«بازی شبیه زندگی»شرکت می کند،بی آن که رنج های آن زندگی دامن او را بگیرد.تماشای ریزش برف برای آن که از پشت پنجره ی یک اتاق گرم بدان مینگرد بسیار زیباست،اما برای آن که خانمانی ندارد تا بدان پناه ببرد،چطور؟پس«داستان فیلم» نقش اساسی دارد،اگرچه این داستان نهایتا باید از طریق تصویر بیان شود.حالتی که کودکان در برابر قصه دارند شاید نزدیک ترین مثال برای درک رابطه ای باشد که بین فیلم و تماشاگر برقرار است،اگرچه باز هم این قیاس کامل نیست.در اینجا کودک بر قوه ی تصور و تخیل خویش متکی است،اما در آنجا تماشاگر یک«واقیعت مخیل و مصور»را میبیند و به همین دلیل سینما در ابتدا با«داستان مصور»اشتباه میشود.این تعریف که سینما یک داستان مصور است تصوری است عام که هویت تاریخی سینما را نیز تعیین کرده است.تلاش هایی که خواسته اند داستان را در فیلم انکار کنند و آن را به تصویر محض مبدل سازند توفیقی نداشته اند و سینما اکنون همین است که هست:«تصویر متحرکی که در خدمت بیان داستان در آمده.»جاذبیت سینما از جانبی به داستان بر می گردد،از جانبی دیگر به تصویر،و از جانب سوم به این ملغمه ای که از ترکیب داستان و تصویر پدید آمده و میتواند توهمی از واقعیت را ایجاد کند.این ملغمه دیگر نه داستان است و نه تصویر؛ماهیتی دگرگونه یافته است. نه آرد است و نه شکر؛حلواست.توهمی جذاب و لذت بخش از واقعیت است که میتواند آدم را در خود مستغرق کند و رنج خود آگاهی را در وجود او موقتا تسکین دهد...
منبع:کتاب آینه ی جادو،جلد اول،(صفحه14تا15)،اثر شهید سید مرتضی آوینی